رفتی و جراحتت که خون میریزد

ای یار سفر کرده که با ما بودی                  روشنگر و شوخ  آفت غم ها بودی

 ایام  شباب    با رفیقان بگذشت                  چون مرگ بیامد تک و تنها بودی

از خیل رفیقان کَمَکی بیش نماند               چون دوره ی گل که اندکی بیش نماند

ایام جوانی که سیـــــه بختی بود               در باقی عمـــــر بختکــــی بیش نماند

   واقعا که یکی یکی  می روند.خسرو ، خسرو خوبان بود، رفیق بود ،از کودکی ، یکی مانده ازده ها ، حیف که  اشک به من مجال نمیدهد و سرطان  که به او .

سودایی

پلک های ابری ام

 

سنگین و  سرد

 

بر آبگینه ی  چشمها

 

چک  چک

 

چکه می کند.

 

 

آنقدر مرده ام   ،

 

که دست فلک

 

حتی میان   مردگان سکنی  گرفته  ی خاک

 

در     هیچ جای زمین

 

خاکم نمی کند  .

 

 

آه ای بوسه ی آتشین  مرگبار

 

هر  کام تو  یاد هزار غم ،

 

ای غمگسار ،

 

خاکستر ی که بستر  هزار خاطره است

 

حتی خاکستر ت 

 

دیگر  ملال را

 

از چشم من نمی شوید و

 

پاکم نمی کند.

 

 

هر جام می چون ساعت شنی

 

خالی می شود به جام وجود من

 

بر بال   سمند تیز تک خیال

 

تا مرزهای جنون میبرد   اما ،

 

 هلاکم نمی کند   .

سوگ - برای مادران ستار و سهراب و سیاوش و...

 

 

شعرهایم را برای تو می گویم

شعرهایم را برای تو

می خوانم

برای تو   ،  که مرثیه گوی

پسران من بودی.

 

   بصف ایستادگانِ نوبتِ  دار،

 مردگان  بی کفن ،

  گوشها     بسته     ،  چشمها    بی سو  

در بیغوله ها   ی رویا ، حریم سلطان را

 

 

تکرار  می کنند.

 

چست و چالاک 

هر لحظه مرده شو

  مرحوم های تمیز   بهشتی

 تحویل می دهد   به گور کن پیر      .

 

   ماییم 

نشسته در

لعنت شده

زورق های   بی ساحل و لنگرگاه

نه در کرانه آشنایی

نه جان پناهی در سینه ی امواج،

جنازه ا  ی  

غرق در خون  ونیلوفر

 روی دستهایمان مانده .

 

"  ما  صاحبان زندگان نجسیم  و مردگان کثیف" ،

فغان و   مویه های تو در دشت می پیچد.

 

خاک  گلگونه  است   و

 آسمان   در افق  ا بری

کاش   فارغ شوند

 انبوه ابرهای دور آبستن  ،

قطره بارانی     نه ،

  سیلابی !!!

   زخم  گونه  ات    را دیگر

قطره

قطره ها ی باران

 نخواهد شست.

 

شعرهایم را  برای تو میگویم

شعرهایم را برای تو می خوانم

برای تو که  در ساحل

یگانه مرثیه گوی

پسران من بودی.