نور ، مه ،تار

باران مثل دم اسب میبارید و برف پاکن ها خوب کار نمیکردند.نیمه شب ،در جاده ای نظامی بودم و لند کروز را بی مهابا می راندم ،ناگهان تصویر مبهمی از یک آدم یکباره در زیر نور چراغها به چشمم خورد. از کنار آن رد شدم ،اما چند متر جلوتر بر تردیدم غلبه کردم و به عقب برگشتم.پیرمردی ترکمن بود که لای نمد چیزی را پیچیده بود و با دستانش آن را از باران محافظت میکرد.در را باز کردم و لبخندی زدم .میدانستم اینجا زبان بکار نمی آید.نه من کلام او را میفهمیدم و نه او زبان مرا. لبخندم را پاسخ گفت و به درون ماشین آمد.نه مثل ما شهریها ، انگار که وارد غاری میشود. دنده را چاق کردم و راه افتادم .هر از گاهی نیم نگاهی به پیرمرد می انداختم .هنوز لبخند را بر لبانش حفظ کرده بود. نگاهی به شیئی لای نمد کردم و با اشاره ای پرسیدم :حاجی ، این چیه ؟تفنگه ؟. نگاهی کرد و با خنده گفت : تفنگ نه ، تفنگ نه.

بعد چیزی گفت که یک جور کلمه ای ترکیبی با ساز بود ....ساز ، گفتم سه تاره ؟و با دستهایم شکل سه تار و عدد 3 را نشان دادم. دستش را بالابرد و عدد 2 را نشان داد. تابحال سازی با دو تار ندیده بودم. فکر نمیکردم اصلا بشود با دوتار صدایی از ساز درآورد.اشاره ای به پیرمرد کردم و ازو خواستم که اندکی برایم ساز بزند.شیشه ها از داخل عرق کرده بودند و جز جاده شوسه چیزی دیده نمیشد. پیرمرد دوتار را از لای نمد درآورد ، چنان به ظرافت که من نفسم در سینه حبس ماند. بعد آن را گویی کودکیست به بغل گرفت و شروع به نواختن کرد.زخمه هایش بندهای روحم را بصدا در می آورد .همراه با ساز مشغول خواندن شد.کلماتش مفهوم نبود ،اما لحنش ، گویی لحن

مادرم بود در لالاییهای شبانه و لحن پدرم در خواندن شاهنامه و لحن پدربزرگم در قرائت حافظ و شیرینی صدای نامزدم که کیلومترها از او دور بودم .همه ی اینها بود و نبود . چنان در حجم صدایش گم شدم که گذشت زمان را حس نمیکردم .بیرون در جاده مه بالا آمده بود و شیشه ها را در خود غرق کرده بود .تا کیلومترها ،تنها روشنایی دور و بر، نور زرد چراغهای ماشین بود که در دل شب سپید، فضا را میشکافت و به هیچ جا نمی رسید. لامکان شده بودیم ، گمگشته در فضایی اثیری.

 

-------------

پی نوشت : گرچه که این نوشته قدیمی است ، اما حس آن برایم یگانه بوده است و

بی همتا . شاید از آنست که هرازگاهی با یاد آن تجدید خاطره ای می شود، شاید آن

حس تداعی شود.

* من لم یشکر المخلوق لم یشکر الخالق . با تشکر از دوست گرامی که  نادرستی املای "بی محابا" را یادـآوری کردند

که بدینگونه تصحیح شد.

بی محابا : بی شرم و آزرم

بی مهابا : بدون ترس

منبع : لغتنامه دهخدا

 

.