رفتی و جراحتت که خون میریزد

ای یار سفر کرده که با ما بودی                  روشنگر و شوخ  آفت غم ها بودی

 ایام  شباب    با رفیقان بگذشت                  چون مرگ بیامد تک و تنها بودی

از خیل رفیقان کَمَکی بیش نماند               چون دوره ی گل که اندکی بیش نماند

ایام جوانی که سیـــــه بختی بود               در باقی عمـــــر بختکــــی بیش نماند

   واقعا که یکی یکی  می روند.خسرو ، خسرو خوبان بود، رفیق بود ،از کودکی ، یکی مانده ازده ها ، حیف که  اشک به من مجال نمیدهد و سرطان  که به او .