زخم قدیمی

 گیلگمش بر روی زمین دراز کشید تا بخسبد و مرگ در تالار درخشنده ی قصر وی را در آغوش کشید.

(افسانه ی گیلگمش)

شاید برای اولین بار باشه که میخوام در باره ی خودم بنویسم .تا همین چند روز پیش فکر میکردم اینکار ، کار احمقانه ای هست .شاید هم چون من همیشه یکجورهایی قصه های دیگران رو نوشتم ، نوشتن در باره ی خودم کمی واسه ام سخت باشه.

خیلی وقتها فکر کرده ام که برای چی می نویسم ؟ خب اینهمه آدم هست که من  می شناسم ، تو هم می شناسی ، هیچکدوم ، هیچوقت حتی برای یکبار هم که شده قلم روی کاغذ نگذاشته اند و یه خط از زندگیشون رو واسه هیچکس تعریف نکرده اند تابحال . همه هم خوب و خوش اومدن تو این دنیا و خوب و خوش رفته اند به اونجا که بقیه میرن . یک روز دو روز نهایتش یک سال ، بعد دیگه کسی اونها رو بیاد نمیاره . اصلا انگار که اومدن و رفتنشون واسه هیچ بوده . همینطور عددی به عدد آدمها اضافه کرده اند و بعدش هم هیچ . شاید من از مرگ میترسم که اینقدر نگرانش هستم . از اینکه من هم مثل بقیه اینهمه بی نام و نشون بیام و برم . شاید هم دچار این فکر احمقانه

هستم که برای هرچیزی معنایی پیدا کنم ! خب اومدن و رفتن صرف ، بی هیچ رد پایی ، هیچ معنایی نمیتونه داشته باشه ولی واقعا یه رد پا گذاشتن ، یه اثر که نشون بده یه روز یه نفر توی این دنیا اومده و نفس کشیده و عاشق شده و بچه پس انداخته و خورده و خوابیده و هزار جور نقشه کشیده و خیلیهاشو به ثمر نرسونده ، همه ی اینها اینقدر مهمه که کلی وقت بگذاری و بشینی در موردشون بنویسی ؟

حالا که نگاه میکنم در طی این چند سال همه اش راجع به دیگران نوشتم .آدمهای دیگه و زندگی های دیگه . الان که نگاه میکنم یه جور پارادوکس تو رفتارم میبینم . من میخواستم خودم رو با نوشتن بجا بگذارم اما الان میبینم که این کار رو واسه دیگران کردم .وقت زندگیم رو صرف نوشتن زندگی ادمهای دیگه کردم . امروز می بینم که هیچ کس من رو نمیشناسه . همیشه زیر به اسم مخفی بودم .اگر که سالها بعد ، قرنها بعد هم کسی نوشته های من رو بخونه ، هیچوقت متوجه نمیشه که من واقعی کی بوده ام ؟شاید کسانی با خوندن داستانها عاشق من شده باشن ، اما متاسفانه همین هم من رو تسلی نمیده . اونها عاشق یک اسم شده اند و فکر میکنم ، همونطور که بارها اتفاق افتاده وقتی با من واقعی اشنا شده اند ، همیشه مجبور بودم که برای دست پیدا کردن به عشق با قهرمان داستانهام مبارزه کنم و گاهی هم در یک شب تاریک بطور ناجوانمردانه ای بقتل برسونمشون . خیلی خنده داره نه ؟! آدم رقیب عشقی قهرمان داستانش باشه و خنده دارتر و شاید هم گریه دارتر اونکه مرتب ازش شکست بخوره .تا جایی که مجبور بشه با نامردی برای قتل رقیبش توطئه کنه .

دست آخر معشوقه رو هم از دست بدی . یکی بعد از دیگری . این داستان اونقدر در زندگیت تکرار بشه که گاهی اوقات بفکر بیفتی که قهرمانهای داستانهات واقعی تر از تو هستن و حیرون بمونی که شاید اونها هستند که تو رو مینویسن .

نکته ی تلخ قضیه اینه که حتی اگر جاودانگی هم درکار بوده باشه ، نصیب من در این قضیه هیچ ، یه هیچ بزرگ بوده .اونها بیشتر از من عمر می کنند. من این وسط باز هم تبدیل به یک اسم میشم . اسمی که آدمهای دیگه نوشته هاشو رو به معشوقه هاشون میدن و دست تو دست هم ، شونه به شونه ی هم تو یه شب مهتابی از یه کوچه میگذرند . جمله های قهرمانهات ورد زبون میشه تو جمع های دوستانه که هرکسی سعی میکنه

با گفتن چند کلمه خودش رو توی ذهن بقیه ، حتی واسه دقایقی چند حک کنه و اینطوری پیوندی به ابدیت بزنه. حتی به این فکر نمیفتند که اسم نویسنده ی این جملاتی که به هم میگن شاید تنها یک اسم مستعار باشه !  اینجاست که باز هم قسمت من از این همه نوشتن هیچ و هیچ میشه .

آیا واقعا تنها بهانه ی من برای نوشتن این بوده ؟ فریاد اینکه :آی خلایق اینجا هم ، توی این تاریکی ، درست نبش این کوچه ، کنار اون پنجره ی فکسنی ، آدمی هست که اگر چراغی روشن کرده برای این نیست که ببینه ، بلکه برای اینه که دیگران ببیننش . روزی بیاد بیارند که همچین آدمی هم توی این دنیا بوده .

باز هم به یه تناقض دیگه برخوردم . اگه اینهمه آدم بی نام و نشون هست ، چه اهمیت داره که کسی من ، من واقعی من رو ببینه ؟ یعنی من در تمام این مدت اشتباه میکردم ؟

اینهمه آدم تنها ، نوشته های من رو خوندن و این وسط من دنبال شاهد میگشته ام ؟ شاهدی که شهادت بر وجود داشتن من بده ؟ اونهم بین آدمهایی که واسه ی اومدن و رفتن خودشون هیچ شاهدی ندارند ؟

شاید فکر نوشتن در باره ی خودم هم مثل اون همه نوشتنهای قبلی فکر اشتباهی باشه . یعنی شاید از این فراموش شدن های پی در پی هیچ گریزی نباشه و من بیخودی در تمام این مدت سعی کرده ام تو این مرداب  بی نام و نشانی دست و پا بزنم !

شاید هم هزار شاید دیگه در بین باشه و یکی از این شایدها ، این باشه که هیچ عملی از هیچ کسی پذیرفته نیست . ما همه در دنیای بی عملی زندگی میکنیم و کل این فکر کردنها و نوشتنها و بحث و جدل کردنها ، هیچ خراشی روی این الواح گلی سرسخت زندگی بجا نمیگذاره .

شاید تنها این باشه که فلانی هم آمد و چند روزی بود و رفت .مثل همه ، مثل بقیه ، یه گوسفند دیگه از یه گله ی بزرگ . همه عین هم! شدت کرختی حاصل از این تکرار هر روزه و هر ساله ، هیچ حافظه ی عمومی باقی نمیگذاره . در اونصورت اینکه من بنویسم یا ننویسم چه ارزشی داره ؟  اما یه لحظه وایسید .امید چی ؟ 

ما الان تو دنیای احتمالات زندگی می کنیم . هرچیزی ممکنه دوروز بعد ضد خودش معنی بده . هر پدیده ای اصلاح و باز هم اصلاح بشه . یعنی ممکنه ؟

ممکنه که امید برای بودن وجود داشته باشه ؟ اگر همه با شتاب به یک مسیر و بسمت یک قرار موعود تعیین شده ی قبلی میرن ، شاید بشه که یک نفر این نظم همیشگی رو برهم بزنه .باید این افکارم رو بنویسم .مطمئنم اینها ، سالها بعد از اینکه من نباشم هم خواننده ای پیدا خواهد کرد و او شاید تنها کسی نباشه که بفهمه در این سالهای آشوب کسی اینجا زندگی میکرده که واقعا مثل هیچکس دیگه نبوده .

...

بازرس باقی مطلب را نیمه کاره رها کرد ودفترچه ی رنگ و رو رفته را به کناری گذاشت ، از روی چهارپایه ی کنارتخت بلند شد و در حالیکه به همبرگرش گاز می زد به این فکر افتاد که دفعه ی دیگرسس بیشتری روی آن بریزد تا از این مزه ی تکراری و مزخرف همیشگی دربیاید.

رگهای جسد بیرون زده بود ،علائم خفگی نشان میداد که مردک ساعات سختی را پشت سر گذاشته .معلوم بود مدتها خون از رگها به کناره ی تخت نشت میکرده . اندام ها درهم گره خورده بودند . برعکس مسیح ، هیچ نشانه ای از آرامش و جاودانگی در او نبود!