سودایی

پلک های ابری ام

 

سنگین و  سرد

 

بر آبگینه ی  چشمها

 

چک  چک

 

چکه می کند.

 

 

آنقدر مرده ام   ،

 

که دست فلک

 

حتی میان   مردگان سکنی  گرفته  ی خاک

 

در     هیچ جای زمین

 

خاکم نمی کند  .

 

 

آه ای بوسه ی آتشین  مرگبار

 

هر  کام تو  یاد هزار غم ،

 

ای غمگسار ،

 

خاکستر ی که بستر  هزار خاطره است

 

حتی خاکستر ت 

 

دیگر  ملال را

 

از چشم من نمی شوید و

 

پاکم نمی کند.

 

 

هر جام می چون ساعت شنی

 

خالی می شود به جام وجود من

 

بر بال   سمند تیز تک خیال

 

تا مرزهای جنون میبرد   اما ،

 

 هلاکم نمی کند   .