در زیر پولک نقره ای ماه

اشعه ی آفتاب از لابلای شاخه ها  می گذرد و سایه ها ، با تکان خوردن

برگها با باد ، روی تن من بازی می کنند . آفتاب پاییزی پشت پلکهایم را

 گرم میکند . چشمها را که می بندم ، لکه های نور نارنجی و بنفش و آبی 

مرتب از این طرف به آنطرف می دوند .  جوجه گنجشکهای روی 

شاخه ها هم ،با آفتاب همین بازی را می کنند و من ، که نمی دانم از کی ،

 روی صندلی ، زیر همین درخت نشسته ام .خاطراتم را در این گوشه ،

 از روی همین صندلی چرخدارچوبی و زیرهمین درخت که جوجه

 گنجشکها در لابلای شاخه هایش سروصدا می کنند وگربه ی ماده ای 

که روی دیوار همسایه ،در هراس از منی  عاجز از تکان حتی انگشتی ،

 جرات ندارد که از درخت بالا برود و شکمی سیر کند ، برای کسی

می نویسم . کسی که شاید روزی ،این خاطرات را خواهد خواند .

شاید روزی گنجشکها بفهمند که من برای نگهبانی آنها ننشسته ام و

 گربه ی ماده بپذیرد که برای او کمین نکرده ام و شاخه های رقصان

 در باد  بدانند که  آنچه مرا  اینجا  و روی این صندلی چرخدار، زیر

 درختی که  جوجه ها در میان شاخه هایش از ترس گربه ای دله که 

 آنسوتر بدنبال فرصتی برای یک جهیدن ، پنهانند و مردی در حالیکه

 که نور آفتاب پشت پلکهایش را گرم میکرده  میخکوب نموده ، تنها

 آنست که این تصاویر را برای کسی بنویسم که شاید روزی خواهد آمد.

                                         ........

پیرمرد روی تختی سیمی نشسته بود، در حیاطی دوره ای ، عصایی 

از چوب خیزران در دست داشت . لاغر و تکیده بود ، شلواری آبی 

رنگ و زیر پیراهنی سفید و نگاهی که کم فروغ به فضای مبهم روبرو

 نگاه می کرد. چانه ی لاغرو لبهای آویخته ، دستانی که می کوشید 

 لرزش خود را با فشردن دسته ی عصا پنهان کنند .رگهای ابی برآمده

 و پوستی شل ، کشیده شده بر استخوانهایی نازک وپینه هایی بر بند بند

 انگشتان، خبر از سالهای اندک باقیمانده می دادند. انگار که

جسم نحیفش از میان دیواره های سنگی  زمان ، با مشقت ،اندازه ی یک

 عمر را خراشیده و تراشیده و آنچه که از میان شیارها ، بسختی گذشته 

و باقی مانده ،همین چند تکه استخوان نشسته بر تختی سیمی است.

      - 

--  حاضری ؟

-      = ها

-      کلیک !!!

....

دیروزها را چون دسته  ای  ورق  برمی زنم . اتفاقی کارتی به خودم میدهم

 . نگاهش کردم . سرباز پیک بود . آن را به زمین انداختم . برگی دیگر،

 بی بی دل !. نگاهش کردم ،چشمها و گوشه ی لبهایش  مثل همان روز که

 دیدمش ، با شیطنت می خندید. هیچکس تا امروزنفهمیده که  بی بی دل او با

 آن  چشمهای شیطان  ، سرباز با سبیلهای از بناگوش در رفته  مرا دزدیده .

 ورق ها را دوباره  بر می زنم و بی بی دل را آهسته در پشت سرباز پیک

میگذارم تا در میان کلی ورق دیگرقایم بشوند.

……

از قوطی سبز رنگ ، قرصهایی آبی بیرون می آورم و از قوطی آبی ،

 قرصهایی سبز . همه را با هم می بلعم. گاهی اوقات قرصها با هم جنگ و

جدالشان می شود . بعضی قرصها خودشان را پشت کپسولها قایم می کنند تا

دیرتر خورده شوند .اما بعضی ها هم خیلی شجاعانه جلو می آیند و در 

حالیکه به من فحش خوار مادر می دهند مثل کامیکازه های ژاپنی از کف 

دست پرستار شیرجه می روند بطرف دهانم .اینها از همه بدتر و تلخ تر

هستند ، حتی تلخ تر از وقتی که پرستار توی گوشم گفت : پس منتظر چه

هستی ؟ چرا زودتر نمیمیری ؟

خوشگل است و خوش قد و بالا ، راه رفتنش پر از ناز و هوس .من اما

مثل چوب خشکیده ای ، شاید از بخت بد اوست .رابطه ی خوبی با هم

 نداریم. حتی وقتی موهایم را شانه کشید و ریشم را تراشید و به گردنم 

ادوکلن زد و نیمه شب به اطاقم آمد و روی پاهایم نشست و سینه هایش

 را با حسرت به صورت و لبانم مالید . مثل مجسمه ی دلقکی زوار در رفته ، همچنان بی حرکت روی صندلی مانده بودم ، این بار با صدای بلند گفت :

 تو که عرضه اش را نداری ، گه می خوری با اون چشمهای هیز 

ورقلمبیده ات نگاه می کنی . گفت که از رفتار من به دکتر شکایت خواهد 

کرد و دیدم که دکتر بدون نیم نگاهی به دلقکی  که روی تخت افتاده بود ،

 از پشت دور چون ماری دور او پیچید وپستانهایش را چون لیمو فشرد.

............

مثل تمام سالهایی که اینجا هستم ، امروز هم جمعه است و من چشم به راه .

هیچکس نخواهد فهمید که امروز در کنار چرخ صندلی ، زیر همان درختی

 که جوجه گنجشکها در آن لانه دارند و آفتاب با برگهایش سایه بازی

 می کند و گربه ای روی دیوار همسایه در حسرت یک پرش بلند خمیازه

 می کشد ،پسرم ، از یک قوطی کبریت ، عقرب زردی بیرون آورد و 

روی پاهایم گذاشت .نگاهش کردم . به آرامی گفت : پدر اینطوری ، هم

 برای شما بهتر است و هم برای ما ، و رفت .

عقرب اما فرصتی برای کاری نیافت .جوجه گنجشکهای لابلای شاخه ها ،

 دیوانه وارجیک جیک می کردند و شاید مادرشان بود که عقرب را به 

کناری پرت کرد .

بغض گلویم را گرفته بود ،شاید روزی شاخه های رقصنده در باد  بدانند

 که  آنچه مرا  اینجا  و روی این صندلی چرخدار، زیر درختی که  

 جوجه ها از ترس گربه ای کمین کرده آنسوترک ، پنهانند و مردی با

 پلکهای گرم شده زیر نور آفتاب ، میخکوب کرده ، تنها آنست که این

 تصاویر را برای کسی بنویسم که شاید روزی چون امروز خواهد آمد و

 برایم عقربی خواهدآورد.