تب

این رختخواب نمور
این اطاق کج
دیوارها که با نگاه من

چون کشتزار تشنه ی باران
در میان امواج باد می رقصند.
پاها ،

که هر چه میکشمشان
به زمین نمی رسند.
نبضم که در عطش جویبار خون
کابوسهای مرا
در چشمخانه ام رج رج میکند.
با هر پیچ و تاب پنکه ی کند و سنگین همچون قیر
چسبیده به سقف اطاق ،
با هر صدای منم ،باز کن ، دمادم که می آید.
هرخواهش باد که میلولد
در میان پرده های وال
این حجم خسته ی افتاده روی تخت
این اغتشاش سادگی یک اطاق لخت ،
تنها صدای کتری است که بی دغدغه ای
سوت زنان از صبح ، میخندد و میخواند.