خداینامه

چون خدا از خلق دنیا دست شست
رفت در جویی دو دستش رابشست
دید روی خود به آب و خنده کرد
گفت احسنت ای هلو ! کارت درست !
پشت زد تکیه به دیوار و کمر
را چَرَقی داد چون روز نخست
رو به هستی کرد و مدح خویش کرد
کای جیگر دنیا بمثل تو نجست
اینهمه ماهی به دریا ازمن است
وان زراعت زرتکی از خود نرُست
بیگ بنگش بشکن من بود و رفت
کهکشان و مهکشان در جا درست
کار را اینگونه باید داد دل
نه مثال آن زئوس نادرست !
کوست تا قدرم بداند در جهان
<مردم اندر حسرت فهم درست>
آنقدر از این به و به به بگفت
تا که خوابش رفت و پلکش گشت سست
بعد از آن دنیا که صاحب خواب دید
شد شلم شوربا و قانون گشت سست
سالها و قرن ها و الف ها
هرکی زورش میرسد در صف جلوست
یارب این خوابت کی آخر می شود!
  مسجدت قربانگه قاب چلوست
خر و پف تا کی کنی ای ذوالفنون
پاشو بین کی بر نشینمگاه تست !